Genieten en afzien, 42 kilometer lang. Een ervaring om nooit meer te vergeten!

De voorbereiding was niet ideaal verlopen door ontstekingen in beide knieën maar ik was er klaar voor.

Opstaan om 4u30, 1u30 Belgische tijd bleek niet evident voor het gestel. Met de biologische klok op 2u is het niet simpel om een ontbijt binnen te spelen. Om 6u naar de start, het gevoel voor de start op “Race Day” is geweldig, stress, adrenaline en vooral veel zin om te lopen! Hier hebben we maanden voor getraind, klaar of niet om 7u moet het gebeuren.

Na het startschot was er een eerste kippenvelmoment, de massa trekt zich op gang terwijl de zon opkomt. De temperatuur is nog goed maar naarmate de zon hoger klimt zou dit gaan veranderen, het is een prachtige dag!

Vanaf de eerste kilometers zit het tempo er goed in, samen met Stijn proberen we rond de 4min50 per kilometer te lopen. Die knie doet nog wat pijn maar daar zal het niet aan liggen. We moeten ons inhouden om niet te snel te gaan.

Op kilometer 5 wacht een leuke verrassing, Jasmijn een vriendin die ik al 10 jaar niet meer gezien had stond te supporteren! Dat geeft een boost!

Rond kilometer 12 volgt een nieuw kippenvelmoment : we kruisen de koplopers, wat een tempo lopen die??? Ze liggen nu al een kilometer of 9 voor op ons, indrukwekkend om te zien.

Tot kilometer 24 gaat alles perfect volgens plan maar daarna begint de vermoeidheid op te komen. Het tempo aanhouden wordt steeds moeilijker. Op kilometer 30 staat hij dan, de beruchte man met de hamer. Hij heeft geen klein hamertje bij maar een heuse voorhamer. BAM! de benen worden loodzwaar en het tempo zakt weg. Nog 12 kilometer afzien.

M’n lijf zegt:”Waar zijn we toch mee bezig? Hey Jente zouden we niet gewoon stoppen en daar onder die palmboom gaan liggen?” Een paar keer denk ik: “Dit doe ik nooit meer!” maar langzaam maar zeker kruipen de kilometers vooruit. De laatste 12 kilometers doen pijn en lijken eindeloos te duren. De tijd tikt ondertussen onverbiddelijk weg. De warmte begint serieus te spelen, ik lijk wel aan het asfalt te plakken. Gelukkig zijn er om de 2,5km bevoorradingsposten voorzien met water. Iedere post probeer ik wat te drinken en de rest van het flesje doet dienst als een verfrissende douche.

Met heel wat grimassen sleur ik mezelf naar de meet: 3u32 zegt de klok. Na de meet plof ik neer op de grond en blijf zeker 20 minuten nagenieten, ZALIG!

Ik ben tevreden met m’n resultaat aangezien de voorbereiding niet ideaal was met wat blessureleed en de zware omstandigheden.

De “Dit doe ik nooit meer!” is ondertussen al weer veranderd in: “Volgende keer moet onder de 3u30 haalbaar zijn!” :)

Pain is temporary, pride is forever!

Share this Story